Άρτζι, Μπούρτζι και λουλάς

Δεν υπάρχει κόμμα αυτή τη στιγμή μέσα στη Βουλή που να μην εκπροσωπεί τον κρατισμό. Τον κρατισμό που γεννά τις ολιγαρχίες και όλες αυτές τις αδικίες που χρόνια τώρα βασανίζουν την ελληνική κοινωνία. Από την άλλη, το δαιδαλώδες κράτος που δημιούργησε ο Αντρέας είναι τόσο χαοτικό που καταπίνει οποιαδήποτε κυβέρνηση τολμήσει να του εναντιωθεί. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο που ο τομέας που υπέστη τις λιγότερες συνέπειες της κρίσης είναι αυτός του δημοσίου, ενώ πλέον με την ολοκληρωτική καταστροφή της οικονομίας που προκάλεσαν ανεξαιρέτως όλες οι κυβερνήσεις που πέρασαν τα τελευταία χρόνια, η επίλυση του θέματος αυτού φαντάζει πραγματικά ακατόρθωτη. Τί να κάνεις; Να προχωρήσεις σε μαζικές απολύσεις όταν έχεις ήδη 1,2 εκατομμύρια ανέργους; Να κάνουν τί αυτοί οι άνθρωποι; Να ζήσουν πώς;

Στο μεταξύ η φορολογία έχει φτάσει να χτυπά κόκκινο, οι οικονομίες ετών των περισσοτέρων έχουν πλέον εξανεμιστεί, ενώ η αστάθεια και η αβεβαιότητα ελλείψει μίας σταθερής πολιτικής με σενάρια GREXIT κάθε δεύτερη Πέμπτη λειτουργεί απαγορευτικά για όποιον έχει ακόμη τη δυνατότητα και τη δύναμη κόντρα σε όλα αυτά να δημιουργήσει τη δική του επιχείρηση.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, ο Σαμαράς επέλεξε μία ρητορική που φορτώνει την όλη ευθύνη της κατάστασης στους πολίτες. Τους διαχώρισε σε νοικοκυραίους και μη, καλούς και κακούς πολίτες, βγάζοντας απ' έξω την ουρά της δικής του παράταξης, στράφηκε εναντίον των ταλαιπωρημένων μεταναστών συμβάλλοντας έτσι στην άνοδο ακροδεξιών αντιλήψεων στην κοινωνία, ενώ προσέφερε άρτο και θεάματα με το κλείσιμο της ΕΡΤ, αλλά και τα γεγονότα στη Βίλα Αμαλίας. Ειδικά αυτό το τελευταίο - επί υπουργείας Δένδια αν θυμάμαι καλά - μας το παρουσίασαν σαν να επρόκειτο για πραγματικό πόλεμο. Κι είναι πραγματικά αστείο μία δεξιά παράταξη να προσπαθεί να πείσει ότι απειλείται από μία χούφτα ανθρώπων, ένα οργανωμένο κράτος που υποτίθεται ότι διαθέτει όλα τα σύγχρονα μέσα να τρομάζει στη θέα... αλήθεια, τί υπεργαλαξιακά όπλα έκρυβαν στη Βίλα Αμαλίας;

Αυτή η ρητορική που εστίαζε στην τιμωρία του λαού με την κατηγορία του αχάριστου και του τεμπέλη, ιδιότητες που ακόμη και να δεχτούμε ότι ισχύουν γέννησε το ίδιο το κράτος και ο τρόπος λειτουργίας του δεκαετίες τώρα, παράλληλα με την εφαρμογή των σκληρών μέτρων που επέβαλε η δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας, οδήγησαν ακόμη και ανθρώπους που αποστρέφονται τις αντιλήψεις και την ιδεολογία της αριστεράς, στην αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Τσίπρας από την άλλη, υποσχέθηκε πράγματα προς πάσα κατεύθυνση. Υποσχέθηκε ρήξη και σκίσιμο του Μνημονίου με ένα νόμο και ένα άρθρο από τη μία, παραμονή στο ευρώ και συνέχιση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας από την άλλη. Δύο θέσεις, δηλαδή, άκρως αντικρουόμενες, οι οποίες όμως τον έφεραν στην πρώτη θέση στις τελευταίες εκλογές. Κι αυτό το γεγονός από μόνο του τον οδήγησε στην υιοθέτηση μίας ρητορικής του 'σκληρού διαπραγματευτή' που δίνει 'τη μάχη' εναντίον των 'ανάλγητων πιστωτών μας κόντρα στα διεθνή συμφέροντα' και άλλα παρόμοια που σε πολλές των περιπτώσεων αγγίζουν ακόμη και τα όρια της συνωμοσιολογίας. Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, η διαπραγματευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ κινήθηκε σε ένα τεντωμένο σκοινί, ενώ αναλόγως του πού έγερνε τη μία ή την άλλη εβδομάδα, οι αντιδράσεις των εταίρων, των αγορών, αλλά και των νοικοκυραίων και των άλλων των 'ακάματων' έφταναν στο ζενίθ. 

Στο μεταξύ και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ φρόντισε να μας διασκεδάσει με κινήσεις συμβολικές, απομακρύνοντάς μας για λίγο από την ουσία των πραγμάτων. Η επαναλειτουργία της ΕΡΤ και η επαναπρόσληψη των καθαριστριών έγιναν εκ νέου τα σύμβολα του αγώνα για 'αξιοπρέπεια', ενώ μέχρι και για νεκρούς μάθαμε από τον Τιτάνα της πολιτικής, Ραχήλ Μακρή.

Ας μη γελιόμαστε. Ο ίδιος ο Αλέξης γνωρίζε εξ αρχής πολύ καλά ότι το ασύλληπτο όνειρο της Πρωθυπουργίας του θα μετατρεπόταν στον χειρότερο εφιάλτη του εφόσον οδηγούσε τη χώρα σε GREXIT, ανατρέποντας έτσι μία ιστορική πορεία δεκαετιών κι αφήνοντας τη χώρα πραγματικά μετέωρη σε ένα ιδιαίτερα πολύπλοκο διεθνές περιβάλλον.

Στο τέλος, όπως καταλαβαίνουμε γιατί τίποτα ακόμη δεν έχουμε δεί επισήμως, έφερε κι αυτός ένα τρίτο Μνημόνιο που μόνο ο Πάνος Καμμένος θεωρεί ότι είναι κάτι άλλο. Αυτή τη φορά όμως, το αμπαλάζ είναι πιο κοντά στα γούστα του κοσμάκη αφού ο Αλέξης 'πάλεψε για το δίκαιο του λαού με νύχια και με δόντια' και 'έδωσε αγώνα για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του ελληνικού λαού που τόσο έχει υποφέρει αυτά τα χρόνια της υποταγής' με όλες τις γνωστές συνέπειες. Το κατά πόσο θα μπορέσει να εφαρμόσει τη συμφωνία που ο ίδιος θα έχει φέρει και το κατά πόσο αυτή όντως θα βοηθήσει την κατάσταση, είναι κάτι που αργά ή γρήγορα θα φανεί. Μέχρι τότε μπορούμε όλοι να θαυμάσουμε τις υπέροχες κωλοτούμπες του Πρωθυπουργού και να του ευχηθούμε η προσγείωση να είναι ομαλή.

Το μόνο σίγουρο είναι πως είτε από τη μία πλευρά είτε από την άλλη, χαμένος είναι ο Έλληνας φορολογούμενος που στερείται μίας σοβαρής επιλογής κι αναγκάζεται να επιβιώνει εγκλωβισμένος στα δίχτυα ανθρώπων που πάνω απ' όλα βάζουν τον εθισμό που προκαλεί το παιχνίδι της πολιτικής και την ηδονή που προσφέρει η εξουσία, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στη χώρα.