Ο μύθος του ΣΥΡΙΖΑ

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς αριστερός, ούτε καν 'εξ ανάγκης' ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ, για να μπορέσει να αντιληφθεί ότι η πρώτη μετεκλογική μάχη ανάμεσα σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση κλείνει με σαφή νίκη του Αλέξη Τσίπρα. Προσοχή: δεν μιλώ για τον πόλεμο στο μέτωπο της οικονομίας παρά αναφέρομαι στη μονομαχία που ζήσαμε μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, η οποία κορυφώθηκε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου και το τέλος της οποίας αναμέναμε όλοι να δούμε την επομένη των εκλογών.

Στα δύο χρόνια της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, η ρητορική που υιοθετήθηκε μπροστά σε κάμερες και μικρόφωνα, κυρίως από τα στελέχη της ΝΔ, πάτησε πάνω σε εικόνες και συναισθήματα μιας εποχής που έχει παρέλθει οριστικά. Το μέχρι πρότινος 'κόμμα του 4%', το οποίο γιγαντώθηκε με την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, χαρακτηρίστηκε ως 'η κόκκινη λαίλαπα' που θα έφερνε την ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας.

Κι όντως, ειδικά κατά τα πρώτα χρόνια της κρίσης, δεν ήταν λίγες οι ακραίες φωνές που ακούγονταν από τα γραφεία της Κουμουνδούρου, κατάλοιπα της 'παιδικής' ηλικίας του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος κλήθηκε να 'ωριμάσει' απότομα, ανταποκρινόμενος στις νέες ανάγκες που δημιουργήθηκαν μέσα στην ελληνική κοινωνία όταν αυτή ήρθε αντιμέτωπη με το αδιέξοδο που δημιούργησαν τα δύο μέχρι τότε μεγάλα κόμματα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, οι πολιτικές των οποίων οδήγησαν τη χώρα στη χρεωκοπία το 2010.

Όσο ισχυρό και αν ήταν το σοκ που υπέστησαν οι πολίτες στο άκουσμα αυτής της είδησης κι όσο απελπισμένα μπορεί μια αρκετά μεγάλη μερίδα του πληθυσμού να προσπάθησε να καταπραΰνει την απογοήτευσή της με σενάρια επιστημονικής φαντασίας που ήθελαν τους εταίρους μας να στρέφονται εναντίον της χώρας μας υποκινούμενοι από συναισθήματα φθόνου για τον 'λαμπερό ήλιο μας και το απέραντο γαλάζιο των θαλασσών μας', η λογική που κατεδείκνυ τα κόμματα της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ ως τους αποκλειστικά υπεύθυνους επικράτησε, κάτι που φάνηκε επανειλημμένως στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις.

Πώς, λοιπόν, θα μπορούσαν οι αρχηγοί των δύο αυτών κομμάτων να φέρουν και πάλι τους χαμένους ψηφοφόρους με το μέρος τους; Ο τρόπος ήταν ένας: από τη μία να φορτώσουν μέρος της ευθύνης στους πολίτες, μέσω χυδαίων δηλώσεων όπως αυτή δια στόματος Πάγκαλου 'όλοι μαζί τα φάγαμε' και από την άλλη να αποδείξουν πόσο χειρότερη θα ήταν η τρίτη επιλογή, αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, που κέρδιζε ολοένα και περισσότερους ψηφοφόρους.

Κι όσο τα μέτρα που έπαιρνε η συγκυβέρνηση, όχι μόνο έσφιγγαν τη θηλιά στο λαιμό των πολιτών, αλλά με μαθηματική ακρίβεια οδηγούσαν τη χώρα σε μία νέα καταστροφή, όσο τα ποσοστά και η δημοφιλία τους έπεφτε, τόσο μεγάλωνε και η ρητορική του τρόμου με αποκορύφωμα τις 'διαβεβαιώσεις' Βούλτεψη και Γεωργιάδη στο ένα και το άλλο τηλεοπτικό παράθυρο που ήθελαν τις αγορές να καταρρέουν μπροστά στην 'αδυναμία του Τσίπρα να σχηματίσει κυβέρνηση' και τα ράφια των σούπερ μάρκετ να αδειάζουν ως συνέπεια της απομόνωσης της χώρας από τις 'μονομερείς ενέργειες' στις οποίες θα προχωρούσε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Παράπλευρες απώλειες αυτής της μάχης οι υπερασπιστές του φιλελευθερισμού που είδαν το χώρο τους να καταρρέει έπειτα κι από την επιστράτευση στελεχών τους τόσο από τη Νέα Δημοκρατία όσο και από το κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη που, ως δια μαγείας, κατάφερε να συγκεντρώσει στις εκλογές ένα αρκετά υψηλό ποσοστό χωρίς να έχει παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο και ξεκάθαρο πρόγραμμα ακόμη και σήμερα.

Αντίθετα, λοιπόν, στις προσδοκίες αυτών που εμπνεύστηκαν αυτή την πολιτική γραμμή, ο ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη κιόλας εβδομάδα κατάφερε να καταρρίψει πολλούς από τους μύθους που είχαν κατασκευαστεί αναφορικά με την 'κρυφή ατζέντα' που έκρυβε. 

Όχι μόνο δεν προχώρησε στην άμεση και μονομερή κατάργηση των συμφωνιών με τους εταίρους 'από την πρώτη κιόλας μέρα', αλλά όπως σε κάθε ανακοίνωσή του μας διαβεβαίωσε ως τώρα ο νέος Υπουργός Οικονομίας Γ. Βαρουφάκης, η κυβέρνηση είναι πρόθυμη να προχωρήσει σε όλες αυτές τις μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητες για τη τόνωση της οικονομίας, την κατάργηση των πελατειακών σχέσεων και την προσέλκυση ξένων επενδύσεων.

Μένει να δούμε κατά πόσο θα καταφέρει να πραγματοποιήσει τα όλα όσα μέχρι τώρα έχει ανακοινώσει. Ως τότε, και παρά τις όποιες επιφυλάξεις μπορεί να έχουμε ο καθένας για τους δικούς του λόγους, μπορούμε να απολαύσουμε το κλίμα αισιοδοξίας που έχει δημιουργηθεί τόσο εντός όσο και εκτός χώρας. Το πρόβλημα της οικονομίας μας αφορά όλους και δεν μπορεί να γίνεται έρμαιο των προσωπικών φιλοδοξιών των στελεχών της μίας ή της άλλης παράταξης. Ως υπεύθυνοι πολίτες οφείλουμε να διακρίνουμε που σταματά η αλήθεια και πού ξεκινά η πλάνη και να αξιολογούμε τις καταστάσεις γι' αυτό που πραγματικά είναι.

Οι εξελίξεις τρέχουν με ασύλληπτο ρυθμό και η σοβαρότητα της κατάστασης στην οποία για μία ακόμη φορά βρισκόμαστε ως κοινωνία απαιτεί αν μη τί άλλο λογική και ψυχραιμία.